„Wielka urodzeniem, lecz większa obyczajami, szukała chwały bożej, Boga kochała i miłowała”

„Powstań Jadwigo, która żyłaś dla Bożych ideałów! Pociągnij naród do Twoich wyżyn! Ideałów nam brak, tak strasznie brak! A przecież w każdym stanie, w każdym zajęciu, w życiu każdego człowieka przyświecać winien ideał wzniosły, Boży, do którego dążąc, dla którego żyjąc człowiek uszlachetnia się, uświęca się. O, nie ściągajmy ideałów z wyżyn Bożych, z jasnych regionów Bożych do ziemi. Ideał, ażeby naprawdę był ideałem, musi mieć w sobie iskrę Bożą.”

„Polska nie zapomniała, co jej zawdzięcza; nie zapomniała o tym, że własne szczęście poświęciła dla szczęścia Ojczyzny, dla nawrócenia Litwy. Nie zapomniała, że serce jej czułe brało udział we wszystkich bólach i cierpieniach narodu polskiego, że jej życie upłynęło na wzór życia Chrystusa - czyniąc dobrze.”

„Prosiliśmy, płakaliśmy, ba nawet, żeby tak powiedzieć, wołanie nasze pod niebiosa dochodziło, ażeby nam ją Pan Bóg zachował... O Panie Boże, wylewaliśmy łzy, urządzaliśmy procesje, robiliśmy śluby Tobie, śluby do świętych Twoich, cóż było przeszkodą, co przyczyną, że błagania nasze nie zostały wysłuchane“

Ona z łaski nieba miała większą i powabniejszą roztropność, matron jedynie ozdobę i chlubę, co nie należy do żadnego wieku. W niej wszystkie cnoty zdawać się wzięły początek z mleka matki. Wyszedłszy z lat dziecięcych zaczęła tak poważnie i dojrzale sądzić, iż cokolwiek mówiła, cokolwiek czyniła, to zdawało się, iż pochodzi od powagi starców

„Wiary katolickiej na Litwie krzewicielką; ogromnie wielkiej pobożności, niezmiernej miłości Boga, odsunąwszy i odrzuciwszy od siebie wszelką pychę światowej nieprawości, duszę i myśl zwracała jedynie na modlitwę i czytanie ksiąg pobożnych, mianowicie Starego i Nowego Zakonu, homilii czterech doktorów, żywotów ojców, kazań i żywotów świętych, rozmyślań i kazań błogosławionego Bernarda, św. Ambrożego, objawień św. Brygidy i bardzo wielu innych przetłumaczonych z łaciny na polskie;”

"Bardzo powabna na twarzy lecz obyczajami i cnotami powabniejsza."

„Dziękujemy więc Bogu Ojcu, Synowi i Duchowi świętemu za twoją mądrość, Jadwigo; za to, żeś rozeznała zamysł Boży nie tylko w stosunku do swego własnego powołania, ale także w stosunku do powołania narodów: naszego dziejowego powołania i do powołania Europy, która za twoją sprawą dopełniła obrazu ewangelizacji na własnym kontynencie, żeby potem móc podjąć ewangelizację innych krajów i kontynentów na całym świecie.”

„Duchowość Jadwigi (…), wyrażona nie tylko w plecionce „mm”, ale w symbolu przecinających się brewion krzyża. Tu człowiek uczy się, że praca w głąb inspiruje pracę wszerz. Historia Boga splata się z historia ludzi. W ten sposób wiara dojrzewa w widzenie kontemplacji (fac quod vides), kontemplacja zaś rodzi święte czyny.”

“Doświadczenie Obecności Boga przemienia życie człowieka. Jest jak narodziny, jak wydostanie się nagle w przestrzeń człowiekowi właściwą, gdzie można oddychać powietrzem i ze zdumieniem oglądać świat, który jest”